Latin America Magazine.

by Anna Ensing

Er zijn van die gerechten die je in heel Latijns-Amerika tegenkomt, zij het in verschillende versies. In elk land presenteren de bewoners het gerecht vervolgens als origineel en typisch van die plek. De ‘tamal’ is zo’n gerecht.

Ik leerde tamales kennen in Chili, waar de lokale tamal ‘humita’ heet. Het is meestal zoete maïsmassa, ingepakt in maïsbladeren. Een lekker en gezond tussendoortje. Toen ik later in Peru kwam kreeg ik de Peruaanse tamales  voorgeschoteld. Ook erg lekker, maar groter en meestal hartig en licht pikant, gevuld met de maïsmassa en een beetje kip of varkensvlees. Als je uitgebreid geluncht hebt, kan een Peruaanse tamal  als een voortreffelijke lichte avondmaaltijd dienen. In Colombia eet men de tamales vaak bij het ontbijt. Voor mij was deze versie te veel gevuld met vlees, terwijl de maïs juist zo lekker is.

Een beetje onderzoek leert dat de tamal oorspronkelijk uit Midden-Amerika komt, waar de Mayas en de Azteken het gebruikten als makkelijk mee te nemen voedsel. Ook nu nog eten de Midden- Amerikanen veel verschillende variaties van de tamal. Ze hebben namen als nacatamales (Nicaragua), tamales mudos (Costa Rica), tamales de olla (Panama), bollo (Belize) of tamales de gallina (Guatemala).

Het schijnt dat er zelfs in de Verenigde Staten, naast de Latijns-Amerikaanse versie die de migranten introduceerden, ook een inheemse Amerikaanse versie bestaat: de Cherokee tamal. En ook de Afro-Amerikaanse bevolking ontwikkelde haar eigen tamal: pikant en met maïsmeel.

Ik heb in Latijns-Amerika heel wat verschillende soorten tamales gegeten. Maar de humita blijft toch mijn favoriet. Zacht, licht én vegetarisch! Het is jammer dat we in Nederland niet altijd dezelfde lekkere maïs als in Latijns-Amerika kunnen vinden, maar desondanks is het ook hier de moeite waard om humitas te maken.

Noticias en conSentido werken de komende maanden samen aan een culinaire special. Hierin besteden we gezamenlijk aandacht aan recepten met een persoonlijk tintje van redactieleden en lezers van beide sites. Ook beginnen we een culinaire ontdekkingsreis die ons brengt in Latijnsamerikaanse restaurants in Nederland en Belgie. De artikelen zijn te lezen op Noticias  en conSentido en worden iedere twee weken gepubliceerd. Heb jij een lekker en bijzonder recept? Stuur het dan op zodat wij het kunnen publiceren.

Ingredienten:

  • 8 maïskolven (met bladeren)
  • 1 takje basilicum
  • 1 theelepel paprikapoeder
  • 1 ui
  • 1/8 kg (1/2 kopje) reuzel (gebruik boter of olijfolie voor lichtere en vegetarische humitas!)
  • 1 blokje bouillon
  • melk
  • zout en peper
  • suiker

Bereiding:

Haal de bladeren (zo mogelijk heel) van de maïskolven. Hak de ui en bak het in de reuzel met de paprikapoeder. Los het bouillonblokje op in twee theelepels water, en voeg het toe. Was de maïskolven. Snijd de maïs van de kolf en maal het in een keukenmachine met de basilicum. Meng in een grote kom de gemalen maïs en gebakken ui en breng op smaak met zout, peper, suiker en paprikapoeder. Eventueel een scheutje melk toevoegen. Leg twee bladeren over elkaar heen en plaats een beetje van het mengsel in het midden. Je kunt naar eigen smaak een paar olijven, rozijnen, gekookt ei, kaas of kip toevoegen. Vouw de bladeren tot een pakketje en bind het bijeen met een touwtje of met dunne stroken van de maïsbladeren. Kook in overvloedig gezouten water gedurende ongeveer 30 minuten. Laat ze even uitlekken, open de bladeren en eet smakelijk!