Latijns-Amerikaanse films op het IFFR!

Het International Film Festival Rotterdam beleeft van 25 januari tot en met 5 februari alweer haar 46e editie! Het programma staat online en dat betekent puzzelen, agenda’s naast elkaar leggen en het meest compleet mogelijke schema bij elkaar priegelen. Om de conSentido-lezer te helpen  hebben we een lijstje met alle Latijns-Ameriaanse film gemaakt die op het festival te zien zijn!

Argentinië:

Antes de irme (Mariana Sanguinetti, Argentinie, 2017)
Uit elkaar gaan is moeilijk en er moeten Jimena nog een paar dingen van het hart. Ze wil ook haar ficus terug. Een voicemail lijkt de beste aanpak.

—

La Flor (parte 1) (Mariano Llinás, Argentinie, 2016)
Dé filmgebeurtenis van 2017: La Flor, bijna tien jaar productie, in totaal zo’n twaalf uur film. In zes verhalen gebruikt Llinas (Historias extraordinarias) vier dezelfde actrices op uiteenlopende wijze. IFFR vertoont nu deel één, een soort B-genrefilm over een kwaadaardige mummie én een muzikaal romantisch drama. Na drieënhalf uur episch filmplezier wil de kijker méér!

—

Hermia & Helena (Matías Piñeiro, Argentinie, 2016)
Hedendaagse, zeer losse bewerking van Een midzomernachtsdroom door Argentijns talent en Shakespeare-fanaat Piñeiro zit vol charmante chaos en snelle dialogen. Eenzame theaterregisseur Camila uit Buenos Aires, die in New York werkt aan een Spaanse vertaling van het toneelstuk, raakt gaandeweg zelf verzeild in liefdesperikelen en persoonsverwisselingen.

—

La idea de un lago (Milagros Mumenthaler, Argentinie, 2016)
Milagros Mumenthaler is terug met een speels familiedrama tegen de achtergrond van schitterende Zuid-Argentijnse bergen. Fotografe Inès is zwanger en wil weten wie haar verdwenen vader was, met slechts een oude foto als uitgangspunt. Dromerige fantasie-elementen worden kundig verweven met haar verkenningstocht langs intimiteit en verzwegen geschiedenis.

—

Los decentes (Lukas Valenta Rinner, Argentinië, Zuid-Korea, Oostenrijk, 2016)
Een dienstmeid betrekt een functie in een exclusieve gated community in de buitenwijken van Buenos Aires. Wanneer ze merkt dat zich achter de hoge muren van de achtertuin een nudistische swingerclub bevindt, begint voor haar een geestelijke en seksuele ontdekkingsreis. Sociaal-politieke allegorie met precies de juiste dosis droog-zwarte Oostenrijkse humor.

—

El futuro perfecto (Nele Wohlatz, Argentinie, 2016)
De zeventienjarige Chinese Xiaobin voegt zich in Argentinië bij haar ouders en probeert Spaans te leren. Elke nieuwe werkwoordsvorm brengt haar verder: vrienden, werk, verliefd op Vijay. Aangename film met gedurfde stijlkeuzes over het aanpassingsproces in een nieuw land. Xiaobin speelt zichzelf in allerlei variaties van haar hypothetische ‘perfecte toekomst’.

—

Kékszakállú (Gastón Solnicki, Argentinie, 2016)
Veelgeprezen eerste speelfilm van Argentijns talent Solnicki (Papirosen, IFFR 2012) is een fraai gefilmd portret van enkele jonge dochters van rijke industriëlen en behandelt, even ongrijpbaar als meeslepend, de fysieke en spirituele kanten van een culturele recessie. Tragikomisch en toch verontrustend.

—

Los territorios (Iván Granovsky, Argentinië, Brazilië, Palestina, 2017)
Na de aanslag op de redactie van Charlie Hebdo begint Ivan, jong filmproducent en zelfverklaard ‘frivole’ zoon van een prominente Argentijnse journalist, aan een reis langs hedendaagse geopolitieke conflicten. Dat blijkt niet eenvoudig. Nog moeilijker is het beantwoorden van de vraag waar de frontlinie eindigt en de egotrip van de would-be oorlogsjournalist begint.

Brazilië: 

ARÁBIA (Affonso Uchoa, João Dumans, Brazilie, 2017)
Bij een oude aluminiumfabriek in Ouro Preto vindt een jongeman het dagboek van een verongelukte arbeider. Zoals in sommige westerns een anonieme zwerver, gedreven door een basale overlevingskracht, kan uitgroeien tot de held van het verhaal, zo portretteert Arábia zo’n marginaal arbeidersleven in hedendaags Brazilië. Origineel, sociaal bewogen en ontroerend.

—

Beduino (Júlio Bressane, Brazilie, 2016) 
Film zoals alleen de Braziliaanse veteraan en festivalfavoriet Bressane ze maakt en kán maken. Dit fantasierijke en associatieve rollenspel tussen een man en een vrouw is tegelijk sensueel en intellectueel, en spottend en liefdevol. Moeiteloos verheft hij kitsch tot kunst, smeedt hij absurditeiten tot lyriek, erotische dromen tot onweerstaanbare logica.

—

Constelações (Maurílio Martins, Brazilie, 2016)
Een gezamenlijke autorit leidt tot een onwaarschijnlijke ontmoeting tussen twee vreemden. Midden in de nacht, gebruikmakend van de ingetogen sfeer in de auto, delen ze hun diepste verdriet met elkaar. Een cinematografisch verfijnde reis naar het innerlijk van schijnbaar niet-verbonden personen.

—

Corpo elétrico (Marcelo Caetano, Brazilie, 2017)

Het naaiatelier in São Paolo waar de jonge homoseksuele kledingontwerper Elias werkt, is in veel opzichten een dwarsdoorsnede van het kleurrijke 21ste-eeuwse Brazilië. Het speelfilmdebuut van Caetano, die eerder indruk maakte in Rotterdam met zijn korte films, schildert fraai de subtiliteiten van de sociale verhoudingen tussen gays en hetero’s, zwart en wit, rijk en arm, nieuwkomer en establishment.

—

Disseminate and hold (Rosa Barba, Brazilie, 2016)
Deze film volgt de Minhocão of ‘grote regenworm’, een verhoogde snelweg in São Paulo. Hij vormt een subtiele verbinding tussen het ambitieuze Braziliaanse architecturale verleden en getroebleerde politieke heden.

—

Elon doesn’t believe in death (Ricardo Alves Júnior, Brazilie, 2016)
Met een meeslepende intensiteit volgt deze debuutfilm titelheld Elon op zoek naar zijn verdwenen echtgenote in een Braziliaanse miljoenenstad. De kijker wordt onontkoombaar Elons verontrustende, claustrofobische belevingswereld ingetrokken. Waar hij ook gaat en wat hij ook vraagt, begrip voor zijn zorgen is moeilijk te vinden.

—

The Flavor Genome (Anicka Yi, VS, Brazilië, 2016)

Alle zintuigen worden geprikkeld in deze 3D-film van kunstenaar Anicka Yi waarin smaakchemici de mogelijkheden van uitwisseling tussen soorten onderzoeken om het sensorisch systeem te verbeteren en zintuigherinneringen op te wekken. Als de grenzen tussen soorten poreus blijken, vormt de mens niet langer het middelpunt van de waarnemingswerelden.

—

Ghost Children (João Vieira Torres, Brazilië, Frankrijk, 2016)

Een reeks goedkope kiekjes, waarschijnlijk afkomstig uit weggegooide familiealbums. Stemmen halen herinneringen op aan hun jeugd, terwijl de camera de vervagende kleuren aftast. Elk van de zeven stemmen lijkt zich zijn geboortedag te herinneren. Die onmogelijke prestatie suggereert dat het leven uit een voortdurende reeks van verzonnen herinneringen bestaat.

—

Há terra! (Ana Vaz, Brazilië/Frankrijk, 2016)
De camera beweegt over de Braziliaanse sertão als een jager, maar wie of wat is precies de prooi? Geïnspireerd door Oswald de Andrade’s Cannibal Manifesto (1928) is Há terra! een pamflet en filmgedicht over een land met een geschiedenis van culturele assimilatie en verdrijving, waar voor sommige mensen nooit iets verandert.

—

KBELA (Yasmin Thayná, Brazilië, 2015)
Haar is een belangrijk kenmerk van zwarte vrouwelijke identiteit. Hierover zijn vele films gemaakt, maar deze debuutfilm van Yasmin Thayná behoort tot de beste. Dit krachtige visuele essay is zowel een vorm van verzet tegen de onzichtbaarheid en onderdrukking van zwarte vrouwen in Brazilië, als een ode aan hun kracht en verscheidenheid.

—

Long bueno (Abílio Dias, Brazilië, 2017)
Mauro, een twintiger in São Paulo, leeft vooral ‘s nachts, ontmoet wat bekenden en jogt door de verlaten straten. Het is duidelijk dat er iets essentieels ontbreekt in zijn door sociale media gedomineerde bestaan. Zal hij ooit op de plek van zijn dromen terechtkomen? Overtuigend debuut door stijlvastheid en open vorm.

—

Pela janela (Caroline Leone, Brazilië, Argentinië, 2017)
Gevoelige, hartverwarmende debuutfilm over een reis van een broer en zus van middelbare leeftijd. In vertrekpunt São Paulo is de ongelukkige Rosária nog slechts een schim van haar oude zelf. Maar dankzij haar toegewijde broer José herwint ze tijdens de rit naar bruisend Buenos Aires het vertrouwen dat levensvreugde mogelijk is.

Chili: 

Rey (Niles Atallah, Chili/Frankrijk, 2017) 
In de negentiende eeuw sticht een Franse avonturier een koninkrijk in onherbergzaam Zuid-Chili, waar hij het gevreesde Mapuche-volk achter zich verenigt. Het Chileense leger reageert nietsontziend. Indrukwekkend vormgegeven avonturenfilm en krachtig textuur-experiment, inclusief stukken half vergaan celluloid: regisseur Atallah begroef sommige filmopnamen jaren geleden om ze nu alsnog te gebruiken.

—

Family Life (Alicia Scherson, Cristian Jimenez, Chili, 2017)
Om indruk te maken op alleenstaande moeder Paz doet eenzame huisoppasser Martín alsof de woning en de gezinsfoto’s van hemzelf zijn. Liegen gaat hem goed af, maar wat als het ware liefde is? Sterk geacteerde ‘familiekomedie’ van Chileense cinemaveteranen zet familierelaties én Nutella in een nieuw daglicht.

—

Epistolar (Raúl Ruiz, Chili, 2012)
Vijf pesos en een kopje koffie op een tafelblad. Raúl Ruiz haalt het maximale uit dit minimale gegeven, zowel visueel als door de laconieke klankband. Wordt vertoond in combinatie met Raoul Ruiz, contre l’ignorance fiction! en Le film à venir.

—

Non castus (Andrea Castillo, Chili, 2016)
Gedwongen door geldproblemen verhuist Trinidad met haar zoon Camilo van 21 naar het platteland van Zuid-Chili om opnieuw te beginnen. In de eenzaamheid ontwikkelt zich een intimiteit tussen hen die onbeheersbaar blijkt. Ruimdenkend en met een open hart toont Andrea Castillo ons een gevoelige, menselijke relatie tussen moeder en zoon.

—

El sueño de Ana (José Luis Torres Leiva, Chili, 2017)
José Luis Torres Leiva (El viento sabe que vuelvo a casa, 2016) is terug in Rotterdam met een zinderende korte film over de nasleep van het verlies van een geliefde. Sterke vormkeuzes vormen een tegenwicht voor heftige emoties en kwetsbaarheid in dit doordringende afscheid tussen twee geliefden.

Colombia:

X500 (Juan Andrés Arango, Colombia / Canada / Mexico, 2016)
Drie losstaande verhalen in Mexico, Colombia en Canada, over jongeren van wie het leven volledig verandert na de dood van een geliefde. Van de Colombiaanse filmmaker die eerder La Playa DC heeft gemaakt.