Uruguay. Een pareltje in Latijns-Amerika. De beroemde stranden bij Punta del Este, zo’n 130 kilometer van Montevideo gelegen, zijn al jaren dé hotspot voor de rich and famous. Niemand minder dan Zinedine Zidane, Julio Iglesias en Shakira bezitten hier een bescheiden stulpje. Ook welvarende Chilenen, Brazilianen en Argentijnen vinden hier al jaren hun ultieme vakantiebestemming. Het spreekt voor zich dat hier mooie huizen te bewonderen zijn, al is het meest bijzondere stukje architectuur een wonderbaarlijk complex waar moeilijk een etiket op te plakken is.
Het is 1958 en de kunstenaar Carlos Páez Vilaró heeft een droom. De droom om een huis te bouwen, met uitzicht over zee. Het begint met een klein houten huisje, dat tevens als opslagplaats voor bouwmaterialen dienst doet. Langzaam maar zeker, met hulp van vrienden, ontstaan er meerdere huisjes totdat er 36 jaar later een gigantisch architectonisch complex is ontstaan.
Er was geen bouwplan vooraf. Inspiratiebron voor de architect was het nest van de ‘hornero’, een vogelsoort die tevens het nationale symbool van Uruguay is. Het nest van deze vogel doet denken aan een houtoven en in zekere zin ziet Casapueblo er net zo uit: als allemaal oventjes bovenop elkaar gebouwd, de glooiing van het landschap volgend. Het complex is één met de berg waar het tegenaan ligt en de uitlopers van het gebouw zijn naar de zee gericht. Er zijn geen rechte lijnen en hoeken te vinden, omdat de architect grote delen met zijn eigen handen heeft gevormd. Páez Vilaró beschrijft Casapueblo dan ook als een menselijk gebouw, van zachte architectuur met organische vormen.
Is het eigenlijk wel architectuur waarover we spreken? Een vergelijking met de beeldhouwwerken van de Franse kunstenaar Jean Dubuffet ligt meer voor de hand. Casapueblo is een op zichzelf staand project, het past niet binnen de architectuurgeschiedenis van Uruguay. Probeer je toch een vergelijking te maken, dan kom je al snel uit bij Antoni Gaudí, de beroemde Spaanse architect eveneens bekend vanwege zijn organische architectuur. Carlos Páez Vilaró zal de invloed van deze architect dan ook niet ontkennen, eerder trots benoemen. Al heeft Casapueblo in tegenstelling tot Gaudí’s meesterwerken een mediterraans tintje, de witte huisjes doen denken aan kustplaatsjes in Griekenland.
Binnen het oeuvre van Páez Vilaró neemt Casapueblo de plaats in van het onbetwiste meesterwerk. Hij heeft weliswaar twee andere gebouwen gerealiseerd (in de omgeving van Buenos Aires), maar deze zijn later dan Casapueblo vervaardigd en lijken sterk op hun beroemde voorganger. Opmerkelijk is daarbij dat Páez Vilaró eigenlijk beeldend kunstenaar is, een architectuurstudie heeft hij nooit gevolgd. Zijn oeuvre bestaat voornamelijk uit beeldhouwwerken, muurschilderingen en schilderijen. En toch valt het allemaal samen: zijn vrolijke en toegankelijke kunst sluit nauw aan bij het speelse Casapueblo.
Tegenwoordig heeft Casapueblo meerdere functies. Carlos Páez Vilaró woont en werkt er nog steeds, zijn kunstwerken heeft hij geschonken aan het museum dat in het complex gevestigd is. Het overgrote deel van Casapueblo is heden ten dage echter een hotel, met mooie zwembaden en prachtige uitzichten over zee. En hiermee is Casapueblo misschien wel de échte parel van Punta del Este, nog niet ontdekt door de rich and famous.
Meer informatie over het hotel Casapueblo vind je hier: www.clubhotelcasapueblo.com
reageren