A day at the LAFF

Vrijdagavond op het Louis Hartlooper Complex: de derde dag van het LAFF is in volle gang. Carmen Laura Gimenez Solar doet verslag.

Dit verslag is ook te lezen in de dagkrant van het LAFF, de LAFF Daily, waar dagelijks artikelen en besprekingen van het LAFF worden gepubliceerd.

Verwachtingsvolle kijkers verzamelen zich bij de ingangen van de filmzalen. Sommige films zijn al uitverkocht, krijgen teleurgestelde klanten aan de kassa te horen; sommigen pakken een latere film en eten nu eerst even een hapje. Elders wordt onder het genot van een biertje een film nabesproken, of simpelweg indrukken verwerkt. Een prima sfeer, maar tot zover een festival als ieder ander, zou je denken: je gaat er heen, maakt een selectie, kijkt de films, hebt het daarover en wacht weer tot het volgende festival het jaar erop.

Tegenover mij zit een drie generaties tellenden half-om-halffamilie (half Nederlands, half Latijns-Amerikaans) aan tafel. Ze eten wat, zo te zien in afwachting van een film die zo zal beginnen. De samenstelling van deze groep – (vermoedelijk) opa, oma, kinderen en kleinkinderen – lijkt weinig op de groepen filmfestivalgangers die ik meestal tref. Ik vraag me af waarom ze vanavond hier zijn: zouden ze wachten op een film uit het land waar ze vandaan komen? Of zouden ze zich eerder met de thematiek van een film hebben geïdentificeerd? Of zijn ze naar het festival zijn gekomen om zich een beetje ‘thuis’ te voelen?

Even later vang ik een gesprek op tussen twee Venezolanen. Zo te zien komen ze elkaar na lange tijd toevallig op het festival tegen. Met duidelijke trots hebben ze het over de Venezolaanse film Brecha en el silencio die op het LAFF draait – ze krijgen immers bijna nooit de kans om films uit eigen land te zien, hoor ik ze zeggen. Die gedeelde trots lijkt hen vandaag samen te brengen.

“Morgen komen we natuurlijk voor de docu over Molotov!” hoor ik twee Latijns-Amerikaanse leeftijdsgenoten zeggen. Ze bedoelen de documentaire Gimme the Power, over de controversiële Mexicaanse band Molotov. Hier blijkt een impliciete regionale en generationele verbondenheid tussen latino’s die met deze band zijn opgegroeid; dan ga je natuurlijk deze documentaire willen zien.

Ook spreek ik mensen die nooit in Latijns-Amerika geweest zijn en, hoewel ze gecharmeerd zijn door de regio, voornamelijk komen om hun Spaans te oefenen: “Hoe zou je dat beter kunnen doen dan met een film? De korte en krachtige dialogen van Después de Lucía leenden er zich uitstekend voor.”

Natuurlijk loopt deze avond ook een enkele verloren ziel rond die zich afvraagt wat er nou ook precies met Latijns-Amerika was vanavond. Maar op een paar van deze uitzonderlijke figuren na straalt het publiek van het LAFF een verbondenheid uit. Of het nu is vanwege hun afkomst, verleden, affiniteit, taalkundige of culturele interesse, nostalgie, of gewoon nieuwsgierigheid, allen lijken ze zich op meer of minder intense manieren verbonden te voelen met de duizenden facetten van het continent. Dit intieme samenkomen voel ook ik, en dat is precies waarin het LAFF zich onderscheidt van de zo vele andere filmfestivals.